هر کسی رو به حال خودش بذاریم. هر کسی رو با روش زندگیش و اعتقاداتش تنها بذاریم. امید کسی رو نومید نکنیم. بذاریم هر کسی هر طور دوست داره و فکر می کنه به صلاحشه، زندگی کنه.

بذاریم شادی برای آدمهای اطرافمون باقی بمونه. بر خلاف تصور خودمون، حتی خیلی زیاد هم بلد نیستیم....

ایمان و امید رو از انسانها نگیریم. بذاریم هر آدمی با ایمانش –ولو  به ی تکه چوب- زندگی  کنه.

امید و شادی رو با مقیاس و ترازوی خودمون نسنجیم. در مورد کسی قضاوت و داوری نکنیم.

 امید و ایمانی رو از کسی نگیریم مگر اینکه بتونیم امید و ایمانی بزرگتر رو  هدیه کنیم ( هدیه! با حق انتخاب! )

. و اگه ازمون برنمیاد، کاری به کار کسی نداشته باشیم...

خراب نکنیم مگر اینکه بتونیم زیباتر از قبل بسازیم....